Inmiddels ben ik ruim 24 uur ‘cliënt’, en het naambordje confronteert mij met het feit dat ik ‘in therapie’ ben. Ik merk dat ik nog een beetje zoekende ben om mijzelf in de groep te positioneren, waardoor ik een afwachtende houding aanneem. Ik ben erg op mijn hoede wat ik vertel; uit angst dat, wat ik vertel tegen mij gebruikt kan worden. Tegelijkertijd weet ik dat deze gedachte gebaseerd is op een oud patroon. Ik zit niet voor niets in de Observatie & Diagnostiekgroep.
De afgelopen jaren heb ik tevergeefs geprobeerd om ‘hoofd boven water te houden’ door trainingen en cursussen te volgen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Ik herken een hoop interventies die binnen de therapieën die hier gegeven worden; ook al hebben ze een andere naam; bv Psycho Motorische Therapie (PMT) en Groeps Psycho Therapie (GPT) Doordat ik op het gebied van lichaamswerk al wel wat gewend ben, is dat mij gelukkig niet geheel vreemd. Ik voel al redelijk veel in mijn lijf, hoewel ik ook veel van anderen voel. En dan is het lastig om te kunnen onderscheiden wat van mij is.
Ook de groepsdynamiek is mij niet geheel vreemd, hoewel ik het wel intensief vind om 24 uur per dag ‘lief en leed’ te delen met anderen. Soms heb ik de behoefte om mij terug te trekken of om even naar buiten te gaan, omdat anders de kans bestaat dat ik ga hospitaliseren.
Dat ik hier niet voor niets zit, heb ik de eerste dag al gemerkt. Door alle indrukken was de spanning inmiddels al zo ver opgelopen dat ik al de voorgaande signalen genegeerd heb, waardoor ik dissocieerde en in een aanval schoot. In het voorstelrondje heb ik aan mijn mede-groepsgenoten aangegeven dat ik last heb van PPEA’s, zodat zij niet zouden schrikken. Nadat mijn lichaam uitgeschud was, heb ik (volgens het hier geldende protocol), eerst 45 minuten rust gehouden voordat ik mijn uitgestelde avondmaaltijd heb genuttigd.
Wat ik lastig vind, is dat mijn aanvallen nu ineens hoofdzaak zijn, in plaats van bijzaak. Dit kreeg ik vanmiddag ook letterlijk op een briefje gepresenteerd bij mijn behandelplangesprek. Tijdens dat gesprek heb ik ook aangegeven dat ik mij vaak groter voordoe dan dat ik ben. Mijn blog heet ook niet voor niets ‘What you see is not always what you get’. Ik hoop dan ook dat de sociotherapeuten daar doorheen durven prikken, zodat ik een ingang krijg om de duivelse demonen die in mijn hoofd rondspoken aan te kunnen kijken. Hoewel dat laatste voor nu waarschijnlijk een veel te groot doel is.
Wat ik hier ook leer, is om wat vaker bij mijzelf stil te staan en af te vragen wat ik voel in mijn lichaam en te durven uitspreken wat er in mijn hoofd afspeelt. Uit eerdere ervaringen heb ik wel geleerd dat dat mij meer rust geeft, zodat ik niet meer hoef weg te lopen voor mijn eigen emoties en gevoelens…
Het klinkt misschien raar, maar ik ben blij dat ik hier nog 4 weken zit om samen met de sociotherapeuten en behandelaars te onderzoeken wat mij kan helpen om mijn signalen te leren herkennen en daar actie op te ondernemen, zodat ik de triggers kan ondervangen, welke de verwerking van mijn trauma’s in de weg staan.
Met het delen van dit blog heb ik al een aarzelend begin gemaakt…Nu nog durven uitspreken.
What you see is not always what you get. 