Ik ben er helemaal klaar mee.

De afgelopen weken had ik veel moeite om mij aan te passen aan de “Nieuwe Realiteit”, welke door Mark Rutte inmiddels is bestempeld met de ‘anderhalve-meter-maatschappij’. Er wordt met mooie woorden gesproken over een ‘groepsimmuniteit’ door de ‘intelligente Lock down’ waar wij als mensheid gedwongen in gestopt worden. Het zou mij niets verbazen als één van deze woorden nu al als woord van het jaar gekozen wordt.
Elke keer als ik het journaal aanzet, word ik bijgepraat over de cijfers van de maximale bezetting van de Intensive Care en de hoeveelheid ‘corona-doden’. Daarnaast krijg ik ook elke dag rond hetzelfde uur een ongewenst push-up berichtje met dezelfde cijfers.

Laat ik eerlijk zijn; het lijkt mij ook niet prettig om dit virus op te lopen, en neem ook echt mijn petje af voor de medewerkers in de zorg die met man en macht en vaak hun met gevaar voor hun eigen gezondheid bezig zijn om ons (inmiddels door het kabinet) de druk op het uitgeklede zorgstelsel op te vangen.

De supermarkten zijn omgebouwd tot hindernisbanen en de Corona-kliklijn is ook al ingeburgerd. Tot slot de ander-halve-meter-maatschappij. Niet makkelijk, maar een piece of cake in vergelijking met de duivelse monstertjes in mijn hoofd.

Afgezien van de maatregelen die inmiddels al redelijk ingeburgerd zijn, zoals de hindernisbanen in supermarkten en de Corona-kliklijn, vind ik de nieuwe ‘anderhalve-meter-maatschappij’ waar ik ook moeite mee heb om aan te wennen een ‘piece of cake’ in vergelijking met de duivelse monstertjes in mijn gedachte, de Innerlijke Criticus, die alles wat ik vind belachelijk vind.  De Pleaser, die probeert iedereen te helpen, zodat zij zich niet naar zichzelf hoeft te kijken. En de Pusher, die de oude vertrouwde mantra ‘niet zeuren maar doorgaan’ weer van stal had gehaald.
De Innerlijke Criticus had de laatste weken het hoogste woord en zorgde ervoor dat ik mij angstig en bang begon te voelen. Bij mij is deze Innerlijke Criticus een manspersoon – en als ik hier verder op inzoom – kom ik uit bij de verinnerlijkte stem van mijn vader, die met zijn autoritaire houding mij nog steeds als een klein, bang meisje kan laten voelen. Hierdoor gebeurde het de laatste weken regelmatig dat ik als klein meisje in tranen uitbarstte, omdat ik de buitenwereld nog steeds zo surrealistisch vind, en de supermarkten in een no-time omgebouwd zijn tot een soort apenkooi-gebied waar je ook nog eens niemand mag raken, want dan ben je af.

Omdat ik zelf ik ook jarenlang als verzorgende aan het bed heb gestaan weet hoe zwaar dit beroep is (fysiek maar ook zeker mentaal) wilde de Pleaser zich nu ook weer even van haar ‘goede’ kant laten zien. Door overdreven voor anderen te zorgen, zorgt ze ervoor dat ik mij niet bezig hoef te houden met wat ik eigenlijk van binnen voel. Op zich een hele mooie eigenschap, maar in combinatie met de Innerlijke Criticus kan dit best conflicten opleveren.

Tel daarbij op de Pusher, die vindt dat IK alles moet doen, en het liefste ook nog eens NU en niet morgen of straks kom ik uit bij een optelsom die een negatieve uitkomst geeft. Ik ben nooit goed geweest in rekenen, dus dat kan wel kloppen.

Ik was bezig om mijn negatieve gedachtepatronen voor waar aan te gaan zien. Alle berichtgeving omtrent het Corona-gebeuren hielpen hier ook niet echt aan mee. De therapieën waar ik net mee gestart was (Psycho Somatische Fysiotherapie alsmede Psycho Motorische Therapie) vielen weg. In eerste instantie dacht ik nog dat dit maar enkele weken zou duren.

Totdat ineens de ‘anderhalve-meter-maatschappij’ in het leven werd geroepen, met de mededeling dat dit wel eens langer zou gaan duren dan dat ik op gehoopt had, leek het alsof mijn wereld even instortte. Wat betekent dit concreet? Dat ik mijn ouders, die in een risicogroep zitten voorlopig niet mag knuffelen, dat ik mij niet meer kan laten masseren of anderen kan masseren, dat ik niet meer gezellig met mijn vriendengroep een rosétje kan nemen? Ik ben iemand (en waarschijnlijk vele met mij) die inmiddels een behoorlijke huidhonger heeft gekregen. Naast dat het voor de psychologische ontwikkeling van de mens niet positief is om zo weinig (lichaams)contact te hebben.

De woorden van Rutte dreunen nog na in mijn hoofd “We zijn van elkaar gescheiden, maar misschien dichter bij elkaar dan we denken” Natuurlijk; beeldbellen en EHealth heeft een enorme vlucht gekregen, maar dat kan de expertise en het vertrouwen van een face to face contact met de therapeut niet wegnemen, in mijn beleving.

Omdat ik mij bewuster werd van de negatieve uitkomst van de optelsom van de verinnerlijkte delen in mij en de noodzakelijke maatregelen om deze Corina-virus in te dammen ben ik er klaar mee.

Ik ben er klaar mee om mijzelf toe te staan dat deze (De Pleaser, De Perfectionist, De Pusher) de grote drie die ervoor zorgen dat mijn kleine bange meisje ondergesneeuwd wordt en de Wijze Vrouw alles niet meer alles kan overzien.

Ik wil weer rust in mijn lichaam ervaren en niet in een afwachtende houding zitten wachten totdat er vanuit het ministerie weer bepaald gaat worden wat ik kan en mag doen. Deze eyeopener heeft mij ertoe gezet dat ik mijn therapieën, zij het momenteel nog via beeldbellen weer opgepakt heb. Dit geeft mij nog enigszins de regie terug in mijn leven dan lijdend en afwachtend zitten wachten tot er een vervolgstap komt. Want die stap moet ik alleen zelf zetten.

Daarnaast zijn er wel de nodige struggles en moeilijkheden die ik tegenkom in mijzelf. Door dat ik het gevoel heb gedwongen te worden vanuit de overheid om een ander persoon te zijn dan dat ik ben. Wie mij kent, weet dat ik een knuffelbeer ben, en dat ik graag een welgemeende hug wil uitdelen. Maar op anderhalve meter wordt dat een beetje lastig. Inmiddels zijn er al veel blogs en artikelen over het fenomeen huidhonger geschreven, met de psychologische problemen daarin uitgewerkt.

Hierdoor word ik gedwongen om in volledige overgave te gaan en ervoor te zorgen dat ik, met alles wat er op dat moment is in mijn lichaam (boosheid, frustratie, angst, verdriet) erbij kan blijven. En dat vind ik misschien nog wel de lastigste opgave met het beeldbellen wat ik nu bij mijn therapeuten ervaar. De angst komt daarbij kijken dat ik zelf aan het roer moet staan op het moment dat ik neig te dissociëren. Bij een face-to-face contact kan de therapeut mij in geval van nood hier nog uithalen door mijn lichamelijke prikkels toe te dienen (bv wrijven over mijn benen), maar bij een anderhalve-meter-samenleving wordt dat toch iets lastiger.

Maar zoals ik aan het begin al zei: Ik ben er klaar mee…. Ondanks dat ik het heel spannend vind laat ik mij vallen in het vertrouwen van de overgave, omdat ik het soms ook even niet meer weet.

 

En dat mag!

 

 

Corona + Conversie = Complex

Deze maand (april is het internationale Awareness Month voor mensen met FND) Voor de mensen die deze term nog niet kennen; FND staat voor Functional Neurological Disorder. In het Nederlands vertaald FNS (Functioneel Neurologische Stoornis) Voorheen werd de term conversiestoornis vaak genoemd, helaas tegenwoordig ook nog steeds door psychiaters en psychologen, terwijl in de nieuwste GGZ-bijbel (DSM5) deze complexe aandoening wel als FND bestempeld staat.

Er zijn een hoop verschillende symptomen kunnen en meestal is er een combinatie van symptomen zoals:
• loopstoornissen
• zwakte in ledematen
• op epilepsie lijkende aanvallen, psychogene niet-epileptische aanvallen (PNES), wegrakingen, blackouts
• tremoren (trillingen en schokkende bewegingen)
• verlammingen
• doof gevoel in de huid, sensaties in het gevoel
• veranderd gevoel in arm, been of gezicht aan één zijde van het lichaam (hemisensorisch syndroom)
• spasmes in aangezicht
• hoofdpijn
• minder goed kunnen horen
• met tussenpozen minder goed kunnen zien, blurring, wazig zien, dubbel zien
• vermoeidheid
• slaapproblemen
• cognitieve problemen
• pijn, in meer of mindere mate.

Wat deze aandoening zo complex maakt is de grilligheid ervan, en de onvoorspelbaarheid. De letterlijke term van Conversie is omzetting. En zelfs in de jaren 80 van de vorige eeuw werd er beweerd dat mensen met deze symptomen ziektewinst zouden behalen uit de klachten.

In beginsel werd dit ook tegen mij gezegd, omdat ik door mijn op epilepsie lijkende aanvallen, de zogenaamde PNES (Psychogene Non Epileptic Seizures) en wegrakingen de zorg en aandacht zou krijgen waar ik naar zou verlangen. Helaas ben ik vaker dan mij lief is, hierdoor op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis beland.
Vaak is het ook nog eens zo dat mensen (ik noem ze speciaal geen patiënten, want zo voel ik mij niet!) met FND vatbaarder zijn voor aanleg van depressieve aard, wat de passende behandeling nog lastiger maakt.

In de huidige stressvolle coronacrisis-periode vind ik het zelf niet vreemd dat de FND en depressieve klachten toenemen. Als ik naar mijzelf kijk voel ik dat de spanningen zich in mijn lichaam dagenlang zich aan het opbouwen is, totdat dit op een gegeven moment explodeert in een PNES aanval, waar ik vervolgens weer een aantal dagen van bij mag komen. Dit omdat ik momenteel niet de geschikte therapieën kan volgen, omdat de afstand tussen mij en de therapeut minimaal 1,5 meter afstand moet bedragen. Daarnaast had ik ook net een intakegesprek gehad bij een Psycho Motorisch Therapeut, en heb ik recent te horen gekregen dat ik 12-14 weken mag wachten voordat ik een intakegesprek kan hebben bij een expertisecentrum, waar ik overigens ook al eens eerder onder behandeling geweest ben.

Oké, sommige sessies kunnen ondervangen worden met een telefonische afspraak of via beeldbellen. Maar ik heb echt wel fysiek contact nodig van een behandelaar of therapeut om mij uit een dissociatie, laat staat een PNES aanval te kunnen krijgen. En dat is momenteel niet mogelijk.

Ik merk dat ik ongewild mijn coping-mechanismen ga inzetten zodat mensen zo min mogelijk last van mij hebben. Ik ga zo min mogelijk alleen naar buiten, want ik wil het risico niet lopen men weer onnodig voor mij een ambulance moet bellen, die elders in het land harder nodig zijn, omdat ik een aanval heb gehad. Naast het schuldgevoel wat ik al heb als ik over mijn depressieve gevoelens begin te praten.

“Want ja, het is voor iedereen een rare tijd”, is dan vaak het steevaste antwoord. Ja, dus mag ik mij niet depressief voelen en de dagen het liefst doorbrengen in mijn bed. Want wat heb ik anders te doen? Het hele land ligt op zijn gat. De onzekerheid neemt met de dag toe, naast de onzekerheid die ik in mijn lichaam al ervaar! Beperkingen worden van buitenaf opgelegd, iets wat mij triggert als weet ik niet waarom. Mijn brein weet het waarschijnlijk niet, maar mijn lichaam weet het wel, want die laat zich met regelmaat horen in de vorm van een aanval.
Corona + conversie = complex. En dat zal ook nog wel even zo blijven. Vrees ik!

En omdat het deze maand World FND Awareness Month is zal ik regelmatig een blog schrijven waar ik (in deze corona-tijd) mee bezig hou (behalve in mijn bed liggend wachten tot de depressieve buien over zijn)